ดอยตุง ชื่อนี้ไม่ต้องแนะนำอะไรมาก ใครมาใครไปเชียงรายก็ต้องไปแวะให้ได้ซักครั้ง เพื่อสัมผัสความงามของเหล่าพรรณพืช พรรณไม้ต่างๆ ที่หลากหลายและสมบูรณ์จริงๆ 

ทุกๆปี เข้าช่วงหน้าหนาวปลายปี ที่จังหวัดเชียงรายจะมีงานที่ตอนนี้เป็นเหมือนจุดขายของเชียงรายไปแล้ว นั่นก็คือ"งานเชียงรายดอกไม้งาม" งานที่ได้รับความร่วมมือจากทางภาครัฐและเอกชน ให้การสนับสนุนด้วยดี ด้วยดอกไม้นับหมื่น นับแสนดอก และแน่นอนว่าเป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและต่างประเทศอีกด้วย

ปีที่แล้วถือว่าได้เที่ยวเยอะนะ (สองครั้งต่อปี ถือว่าเยอะแล้ว) ได้ไปเที่ยวถึงกระบี่เลยเชียว ที่แพลนเอาไว้ก็กะจะเป็นทริปแบบชิล ชิล ค่อยๆขับรถไป ถึงกระบี่พักคืนนึง แล้วไปต่อเกาะลันตา น่าจะแฮปปี้เอ็นดิ้ง แต่แล้วก็มีเหตุไม่คาดฝันให้โมโม่ได้จดจำไปอีกนาน (หรือลืมไปแล้วก็ไม่รู้)

2020 เริ่มต้นปีมาอย่างระทึกที่สุด เหตุด้วยการระบาดของเชื้อ Covid-19 ทำให้ทุกอย่างหยุดชะงักไปหมด แพลนเที่ยวของเราก็พลอยต้องยกเลิกไปทุกอย่าง ซึ่งปกติพอเข้าช่วงนี้ต้องพาเด็กๆกลับไปเยี่ยมคุณตาคุณยายที่เชียงราย แต่ปีนี้กลายเป็นต้องมานั่งเฝ้ากรุงเทพฯซะงั้น

รีวิวนี้อาจจะเก่าไปหน่อย เพราะดองรูปเอาไว้ข้ามปีกันมา มาช่วงนี้อยู่ในช่วง "อยู่บ้าน หยุดเชื้อ เพื่อชาติ" ก็เลยคิดว่าเอารูปเก่าๆ มาเขียนบันทึกเก็บๆไว้ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน ก็เริ่มจากที่เกาะช้าง ที่หาที่พักจาก Booking.com จนมาเจอ Marina Sands Resort ซึ่งราคาดีงาม พร้อมอาหารเช้า 2 คืน 2500+ภาษี รวมแล้ว 2600 นิดๆ แต่จะดีจริงหรือเปล่าต้องลองวัดกันดู

เดี๋ยวนี้คงไม่มีใครที่จะปฏิเสธว่าไม่รู้จักแทบเล็ต หรือสมาร์ทโฟนต่างๆ แม่แหม่มเชื่อว่า หลายๆบ้านเองก็อาจจะใช้มันเป็นผู้ช่วยในการสอนลูกให้เรียนรู้สิ่งต่างๆ และยิ่งเดี๋ยวนี้หลายๆ แอพของสมาร์ทโฟนเองก็พัฒนาออกแบบมาได้ฉลาดล้ำ ทำหน้าที่ของมันได้ดีจริงๆ ช่วยให้ลูกๆของเราได้รับสิ่งดีๆ และเพิ่มพูนทักษะในด้านต่างๆ ได้ ไม่ต่างกับมีครูดีๆ มาสอนให้ถึงบ้านเลยทีเดียว

เมื่อเร็วๆนี้ แม่แหม่มได้มีโอกาสพามามิไปเที่ยวเล่นเมืองจำลอง สถานที่ให้เด็กๆได้มีอาชีพสมมติขึ้นมาในบทบาทของเขาเอง ให้เด็กๆได้ทำงานจริงๆ เรียนรู้อาชีพต่างๆ และรู้จักการใช้จ่าย การทำงานในอาชีพบริการต่างแล้วได้ค่าตอบแทน การเก็บออม ดูน่าสนุกมากสำหรับมามิ และมามิเองก็รบเร้าอยากไป จนแม่แหม่มได้โอกาสเหมาะๆ ก็เลยว่าจะพามามิไป ทุกอย่างก็ดูโอเคทั้งหมด ยกเว้นก็แต่ มามิไม่มีเพื่อนไปด้วย ต้องไปกับแม่สองคน ส่วนโมโม่ยังเล็กเกินไป เลยยังเข้าไปช่วยป่วนไม่ได้

สมัยแม่แหม่มยังเด็ก ตอนนั้นยังไม่มีหรอกคำว่าแป้งโดว์ มีแต่ดินน้ำมัน กับดินเหนียวที่เวลาเล่นกัน แล้วมันเหนียวหนึบหนับ เลอะมือเลอะไม้จนผู้ใหญ่ต้องคอยห้ามไม่ให้เล่น แต่ยิ่งห้ามเหมือนยิ่งยุ เด็กๆ ก็จะเล่นกันสนุกสนาน เพราะเราสามารถปั้นเล่นเป็นรูปต่างๆ ตามจินตนาการ ซึ่งเหมือนหรือไม่เหมือนก็ไม่รู้ แต่ในสายตาเด็กๆ รู้สึกว่าเหมือนมาก และเป็นจริงเป็นจังมาก ขนาดที่ว่าใครจะมาว่าไม่ได้เชียว